Tiyatro

Tiyatro vazgeçilmez kültürlerimizden biridir. Tiyatro sanatı; toplumdaki yaşam, bazı zıtlıklar, çelişkiler ve yaşam şartlarını konu alır. Tiyatroya gittiğimizde amaç eğlenmek de olsa sahne aracılığıyla kendimizi ve toplumdaki hayatımızın yansımasını izleriz.

Tiyatro bazen olan yaşamımızı, bazen de hayat şartlarını eleştirerek topluma doğruları öğretme gayesinde olmuştur. Önceleri en revaçta olan okul gezileri sınıfça gidilen tiyatrolardı. Bazı okullarda tiyatro kulüpleri kurulmuştur. Bu kulüplerde uzman eğitmenler öğrencilere ders vermektedirler.

Tiyatronun bize kazandırdığı birçok öğeler vardır: Eleştirel bakış açısı kazandırır. Empati kurma yeteneğinin gelişmesini sağlar. Ezbercilik alışkanlığından kurtarır. Hayatta pratik çözümler üretebilme yeteneğimizi geliştirir. Kültür birikimimiz artar. İnsanlara olan sevgi ve saygımızı arttırır.

Tiyatro, bir sahnede, seyirciler önünde oyuncuların sergilenmesi amacıyla hazırlanmış gösterilerdir. Farklı bir şekilde duyguların ve olayların hareket (jest) ve konuşmalarla anlatılmasıdır. Genel olarak temsil edilen eser anlamında da kullanılır. Tiyatro, bir sahne sanatıdır. Tiyatro eseri, olayları oluş yoluyla gösterir. Bu yönüyle konuşma ve eyleme dayanan bir gösteri sanatı olarak da tanımlanabilir. Yaygın bir deyişle tiyatro; “insanı, insana, insanla, insanca anlatma sanatı” olarak ifade edilir.

Tiyatro eserinin diğer türlerden en önemli farkı; diğer edebî eserler okumak ve dinlemek için yazılmışken, tiyatro oyununun sahnede seyirci önünde oynanmasıdır. Değer ölçülerini, izleyenin kanaat ve anlayışlarından alır. Göze görünür bir karaktere sahip olması, canlı olarak meydana geliş niteliğiyle toplum psikolojisine hitap eder. Temsil yeri ve eser, tiyatronun edebiyat öğesidir. Bu edebiyat öğesi yanında tiyatro kavramı içinde oyunculuk, sahne düzeni, ışıklandırma, dekor, kostüm, müzik gibi unsurların bütünlüğü söz konusudur.

Tiyatro metinlerine “oyun” metinleri yazan kişiye “oyun yazarı” (müellif) ve oyunu sahnede canlandıran kişilere ”oyuncu” (ya da daha genel olarak tiyatrocu) denir. Ayrıca eserin sahnelenmesinde görev alan sahne âmiri, dekor ve kostüm sorumlusu, ışıkçı, suflör gibi diğer yardımcı elemanlar da vardır.

Tiyatro Metni Nasıl Yazılır?

Bir gidiş yolu belirlenerek metnin taslağı hazırlanır. Bu, taslak metnin haritası olacaktır. Yazılan metnin hangi yaş grubuna hitap edeceği belirlenir. İzleyicilerin yaş grupları; çocuklar / gençler, yetişkinler ve yaşlılar olarak üç gruba ayrılır. Yaş grubu seçildikten sonra öykü oluşturulur. Öykü oluşturulurken kişiler, karakterler yavaş yavaş belirmeye başlar. Bütün tiyatro metinlerinde başkarakter mutlaka vardır. Metin ilgi çekici ve topluma uyumlu olmalı, kişilerin karakter özellikleri ayrıntılarıyla ince noktalarına kadar hissettirilmeli, kişilerin fiziksel özellikleri, psikolojik özellikleri, toplumsal özellikleri izleyicilere tam olarak yansıtılmalıdır. Öykü bölümlere ayrılır. Öncelikle giriş bölümünde, daha çok karakterlerin özellikleri ön plana çıkartılır. Gelişme bölümünde, tanıtılan karakterlerin olaylardan etkilenmesi, aldığı yeni kararlar, çıkan sorunlar ve bu sorunların nasıl çözüme ulaştığı anlatılır. Olaylar yavaş ve emin adımlarla sonuca doğru götürülmeli. Fazladan boş olayları eklerseniz, seyirciler bunu hemen fark eder. Sonuç bölümü ise; oyunda mutlaka yaşanan net bir olay vardır. Yazılacak olan sonuç mutlaka ki, finalden hemen sonra yapılmalıdır.

Tarihi

Erken Dönem

Tiyatro, Yunanca “theatron” yani “görme yeri” sözcüğünden gelmektedir. Çünkü günümüzdeki anlamıyla çağdaş tiyatronun tarihi, Bağbozumu Tanrısı Dionysos adına yapılan dinsel törenlere dayanmaktadır. İlk tiyatro şenliği MÖ 534 yılında Atina'da yapılmıştır. Antik Çağ'da tiyatro, üst sınıfa özgü bir etkinlikti. Her yıl Dionysos'u kentin hangi ileri geleninin onurlandıracağına karar verilir ve bu kişi etkinlikleri düzenlerdi. Bu nedenle sosyal itibarla doğrudan ilgiliydi. Tanrı adına bir yarışma yapılır ve en iyi oyun, hazırlayan kişinin itibarını arttırırdı. Festival niteliğinden dolayı popüler olarak nitelendirilebilecek olan antik tiyatro, günümüze de örnekleri kalmış olan, genellikle “amfitiyatro” olarak adlandırılan sahnelerde sergilenirdi. Türkiye'de oldukça iyi durumda örnekleri olan bu amfitiyatroların boyutları, dönemin tiyatrosunun halk için önemini göstermektedir. Ayrıca, ilk tiyatro eserleri ile Yunan mitolojisinin el ele olduğunu söylemek gerekir. Bu nedenle bu iki alan birlikte değerlendirilmelidir. Bu dönemde oyunlarda dekor ya da kostüm bulunmazdı. Sahne tamamıyla boş olur, başroller de önemli kişiler tarafından oynanırdı. Bir de anlatıcı görevi gören “koro” bulunurdu. Günümüzde geçerli olan oyunculuk anlayışı yoktu ve ifade edilen duygular oyuncuların ellerinde tuttukları ve yeri geldikçe yüzlerine koydukları maskelerle belirtilirdi. Bugün tiyatronun simgesi haline gelen gülen ve ağlayan maskeler bu uygulamanın bir uzantısıdır. Nitekim Yunan tiyatrosunda sadece iki tür oyun vardı: trajedi ve komedi.

Trajedilerde içerik daha çok tanrılarla insanların çatışmaları üzerineydi. Dönemin dinî inanışlarının sembolik bir ifadesi olarak, oyunlarda tanrılar ile insanlar arasında doğrudan etkileşim normaldi. Bu mitik düzen tarih boyunca edebiyat eserlerini etkileyen bir nitelik olmuştur. Komedilerin ise çoğunlukla siyasi alay içerikli oldukları söylenebilir. Kullanılan dil ise yoğunlukla argodur. Ayrıca bu dönem tiyatrosu Aristoteles'in “üçlü birlik” ilkesine dayanır: olay, yer ve zamanda birlik. Aristoteles'e göre oyunda baştan sona takip edilen tek bir hikâye olmalıdır. Ara hikâyeler ya bulunmamalıdır ya da çok az olmalıdır. Bir oyun tek bir yerde geçmeli, farklı yer ve coğrafyalara yayılmamalıdır. Sahne tek bir yeri temsil etmelidir. Olay örgüsü bir günden fazla bir zamanı kapsamamalıdır.

Orta dönem

Tiyatro perdesi

Özellikle William Shakespeare'in ön plana çıktığı bu dönemde artık tiyatro dinsel niteliğini yitirmiştir ve popüler bir eğlence türü olarak dikkat çekmektedir. Antik Yunan'dan izler taşısa da, halkla olan doğrudan ilişkisi nedeniyle tiyatro yaklaşımları değişime uğramıştır. Komedi ve trajedi türlerine “tarihsel” oyunlar kategorisi eklenmiştir. Aristoteles'in “üçlü birlik” kuralından vazgeçilmiştir. Ayrıca tiyatro artık “profesyonel” bir etkinlik olmuştur. Shakespeare'in kraliçeden maddi destek aldığı ve kâr üzerinden dönen bir tiyatro grubu olduğu bilinmektedir. Bu dönemde oyunculuk kavramı değişmiş olsa da, henüz kadın oyuncular bulunmamaktadır. Kadın rolleri genç erkek oyuncular tarafından oynanmaktadır. Shakespeare bunu özellikle kıyafetle cinsiyet değiştiren roller yazarak oldukça komik ve ironik hale getirmiştir.

Günümüz Tiyatrosu

Modern tiyatroya damgasını vuran önemli isimlerden biri belki de Konstantin Stanislavski'dir. XIX. yüzyıl'ın sonralarına doğru “sihirli eğer” diye bilinen oyunculuk kuramını geliştiren Stanislavski özellikle gerçekçi akıma yön vermiştir. Söz konusu kuramda, oyunculardan kendilerini, canlandırdıkları karakterlerin yerlerine koymalarını ve bu şekilde seyirciye söz konusu duyguları vermeleri beklenmektedir.

Türleri

Tiyatro eserleri müziksiz trajedi, komedi, drama ve müzikli (opera, operet, müzikal, pandomim bale, revü, skeç, tulûat) olmak üzere iki grupta toplanır. Edebî türler içinde en canlı ve yaşama en yakın olanı tiyatrodur.

Trajedi

Trajedi, kişilere korku, heyecan ve acındırma telkinleriyle ders vermek amacı güden en eski tiyatro çeşididir. Şiirsel olarak yazılması ve değişmez kurallara bağlı olması sebebiyle öbür tiyatro çeşitlerinden kolayca ayrılır. Yunan tanrısı Dionysos'un şenliklerinde yapılan yarışmalarda sahnelenen oyunlarla var olagelmiştir.

Klasik trajediler genellikle beş perdelik oyunlardır. Eski Yunan’da başlayan bu eserler 3 veya 6 perdelik olurdu. O zamanki tiyatrolarda dekor bulunmaz, ancak sahnenin bir köşesinde olayların sebep ve sonuçlarını anlatan bir koro yer alırdı. Yine klasik trajedilerde, kahramanlar, kral, kraliçe, prenses, Eski Yunan’ın tanrı ve yarı tanrıları gibi en üst tabaka kişilerden seçilirdi. Orta tabaka ve basit halk adamlarına rastlanmazdı. Kahramanları arasında geçen olaylar insanların ruhsal zayıflıklarını, tutkularını, iradeye bağlı yüce davranışlarla çakıştırırdı. Özellikle karakterlerin bir “katharsis”, yani arınma sürecinden geçmeleri gerekirdi. Bu da ancak farkında olarak ya da olmadan kahramanın büyük bir hata yapması, bu nedenle acı çekmesi ve bu süreç sonunda arınmış olarak doğru bir özü bulmasıyla olabilirdi.

Klasik trajedi Aristoteles tarafından kuramsallaştırılmıştır. Bu kurama göre olay, zaman ve çevrede birlik demek olan ”üç birlik kuralı” benimsenmiştir. İç içe girmiş karışık olaylar bulunmaz. Ayrıntıya girmeden tek bir olay gösterilir. Olayın ön ve son tarafları, sebepleri ve sonuçları gerektikçe konunun ağzından halka duyurulur. Buna “olay birliği” denir. Trajedi olayının bir günde (24 saat) olup bitmiş gibi gösterilmesine “zaman birliği”, tek bir şehrin belli bir köşesinde başlayan olayın yine orada bitmesine de “çevre (mekân) birliği” denir.

Trajedilerde parlak söylevleri andıran yüksek ve asil bir üslup kullanılır. Kaba, çirkin ve niteliği düşük sözler bulunmaz. Trajedi şairleri mısralarının derin manalı ve bilgelik dolu olmasına önem vermişlerdir. Trajedilerde kadere, ahlâk, töre ve geleneklere üstün bir değer verilmiştir. Trajedinin amacının, “insanın acılarının ifade edilerek seyircilerin ruhunda korku ve merhamet uyandırılması” olduğu kabul edilmektedir. Bazı klasik trajedi örnekleri, Aiskhylos'un Titan Prometheus'un hikâyesini anlattığı “Zincire Vurulmuş Prometheus”u, Sophokles'in “Kral Oidipus”u ve Euripides'in “Andromakhe”ı sayılabilir. Yunan ve Roma dönemi trajedilerinin kuramsallaştırdığı bu kurallar daha sonra modern tiyatroda değiştirilmiştir. Bazı oyun yazarları özellikle bu kurallarla oynayarak farklı türler yaratmıştır. Bunlara örnek olarak Bertolt Brecht ve Epik Tiyatro verilebilir.

Drama

Trajediyle komediyi bir araya getiren tiyatro çeşididir. Modern tiyatronun sürekli olarak aristokrat zümrenin yaşayışını veya sadece hayatın gülünç taraflarının sahneye konmasını yeterli bulmayarak hayatı birçok tarafıyla temsil etme arzusundan doğmuştur. Dram, düzyazı ve şiirsel halde yazılabildiği gibi üç perdeden beş perdeye kadar olabilir. Üç birlik kuralını tamamen reddeder. İnsanî temalardan çok toplumcu ve milli konuları işler. Konular da çok çeşitli olabilir. En kanlı ve çirkin ya da gerçekçi olayları seyirciye göstermekten çekinmez. Konuları tarihten ve hayatın acıklı veya gülünç, çirkin veya güzel hemen her olayından alınabilen dramda kader, umut, neşe, kuşku, tasa, facia ve komik davranışlar bir arada bulunabilir. Kahramanları her sınıftan (halk - soylu ayrımı gözetmeksizin) seçilebilir. Her türlü karaktere yer verilir. Dram eserleri gerçekleri göstermeyi amaçlamışlardır. Dramın ciddi ve ağırbaşlı yazılmış şekline “piyes”, duygulandırıcı ve fazla heyecan verici olanına “melodram” denir. Melodram “müzikli oyun” demektir, yalnız günümüzde müzik kısmı atılmıştır. Bununla birlikte yine dram türlerinden olan “feeri” ise bir masalın sahneye konulmuş şeklidir. Kahramanları cin, peri, dev gibi düşsel varlıklardır. Olayın geçtiği yer ve zaman belli değildir.

Komedi

Hayatın ve insanların gülünç yanlarının sergilenmesine dayanan komedyada amaç, seyirciyi güldürürken düşündürmektir. Güldürmek esasına dayanıldığından üslûpta bir serbestlik göze çarpar. Her türlü kaba söze ve şakaya yer verilir. Kahramanlar genellikle halkın arasından seçilir. Konular günlük hayattan alınır. Kavga, yaralama gibi eylemler sahnede canlandırılır. Diyalog ve koronun birbirini takip ettiği komedyada beş bölüm ara verilmeksizin oynanır. Üç birlik (bir olay, bir gün, bir mekân) kuralına uygun yazılır. Manzum olarak düzenlenir.

Eski Yunan’da komedya türünde ön plana çıkan şairler, Aristophanes ve Mennadros’tur. Latin edebiyatında Plautus, komedi türünde eserler yazmıştır. Moliere ise bu türde çok başarılı ürünler vermiştir. Fransız oyuncudur. Komedi, içeriklerine göre üç gruba ayrılır:

Töre Komedisi

Entrika Komedisi

Karakter Komedisi

Töre komedisi: Toplumun eksik, aksak yönlerini, töre ve geleneklerdeki tutarsızlık ve yanlışları eleştirel bir dille ele alan oyunlardır.

Entrika Komedisi: Şaşırtmaca ve kandırmacaya dayanan bir komedi türüdür. Merak öğesinin ön planda olduğu bu komediler, insanların birbirini aldatma çabalarıyla doğan gülünçlükleri ele alır.

Karakter Komedisi: İnsan karakterlerindeki gülünçlükleri ele alır. Daha çok tiplerin kahraman olarak işlendikleri oyunlardır. Bir kahramanın bir karakter özelliği abartılarak sunulur. Açgözlülük, cimrilik, kıskançlık, duygusallık gibi özellikler ve bunların doğurduğu gülünç durumlar anlatılır. Moliere’ nin “Cimri”, Shakespeare’nin “Venedik Taciri” oyunları karakter komedisine örnektir.

Opera

Opera, insanların konuşmak yerine tiyatro oyununu şarkı söyleyerek sahneye koymasıdır. Operanın tiyatrodan ayrılan başlıca özelliği, bir müzik bölümünün de bulunmasıdır. Ayrıntılar için kendi bölümüne bakınız.

Pantomim

Düşünce ve duyguları müzik veya türlü eşyalar eşliğinde bazen dansla, bazen de gövde ve yüz hareketleriyle yansıtmayı hedefleyen sözsüz oyun türüdür. Yüz mimikleri, el, kol ve beden hareketleri kullanılarak tema anlatılmaya çalışılır. Pantomim (mim), evrensel bir tiyatro dili sayılır. Ayrıntılar için kendi bölümüne bakınız.

Tulûat

Tiyatro çeşitlerinden biridir. Sanatçılar, oynadıkları eserin konusuna bağlıdırlar; ama oyundaki sözleri içlerinden geldiği gibi söyleyerek, doğaçlama yaparlar. Yazılı esere uymak mecburiyetleri yoktur. “Perdeli orta oyunu” da denir.

Operet

Sözlerinin müziksiz kısımları müziklerden çok olan tiyatro eserleridir. Halka hitap etmek için yazılır. Operetlerde renk, ışık, kıyafetler ve dans en göze çarpıcı şekilde kullanılır.

Müzikal

Kendine özgü, yalın bir olay örgüsü olan, müzik, dans ve diyalogların olaylarla bütünleştiği duygusal ve eğlendirici sahne gösterisi ya da oyundur.

Bale

Müzikle dansın daha çok öne çıktığı, daha çok lirik ve dram arası bir temada oynanan oyunlardır. Diğerlerine nazaran estetiğe daha çok önem verilir. Ayrıntılar için kendi bölümüne bakınız.

Revü

Olaylı eleştirili yapılan tiyatro türüdür. Konu açısından bir bütünlüğü olmayan, birbirlerine gevşekçe bağlanmış, kendi başlarına anlamlı olan tablolardan kurulu, ezgi, monolog, skeç, dans ve karşılıklı nükteli konuşmalardan oluşan bir gösteri biçimidir.

Bazı Tiyatro Terimleri

Adaptasyon,

Yabancı bir eseri; yer adları, kişi adları, deyimleri, gelenek ve görenekleriyle yeni hayata uygulama.

Aktör

Erkek tiyatro oyuncusudur.

Aktris

Kadın tiyatro oyuncusudur.

Diyalog

İki kişi arasındaki karşılıklı konuşma.

Dublör

Tiyatroda veya sinemada bir rolün yedek oyuncusudur.

Fars

Kaba halk güldürüsüdür.

Feeri

Kahramanları arasında cin, peri gibi kahramanların da bulunduğu tiyatro türüdür.

Figüran

Bir oyunun kalabalık sahnelerini doldurmak için kullanılan, bazen birkaç söz söyleyen, çoğu kez de konuşmayan kişi.

Jest-Mimik

Jest, herhangi bir olayı açıklamak için oyuncunun yaptığı el kol hareketleridir. Mimik ise, herhangi bir olayı açıklamak için oyuncunun yaptığı yüz hareketleridir.

Replik

Sahne oyunlarında konuşanların birbirine söyledikleri sözlerden her biridir.

Rejisör

Tiyatro ve sinemada oyuncuların rollerini dağıtıp oyunu düzenleyen yönetmendir.

Tulûat

Tiyatro türlerinden biridir. Yazılı bir metne dayanmadan oynanır, oyuncular eserin konusuna bağlıdır.

Monolog

Tek kişilik taklitli bir komedya türü, iç konuşma.

Kulis

Sahne arkası.

Kostüm

Tiyatroda sanatçının giydiği, oyuna uygun kıyafettir.

Perde

Sahnedeki perdenin açılmasından kapanmasına kadar geçen bölümdür.

Suflör

Oyunculara, rollerinde unuttukları sözleri seyircilere duyurmadan hatırlatan kişidir.

Mizansen

Bir eserin sahneye konması, sahneye göre düzenlenip yorumlanması.

Melodram

Kişilerin kalıplaştığı abartılı oyun, müzikli dram.

Myster

Dini sevdirmek için Hıristiyanlığı konu alan kilise oyunu.

Revü

Tiyatro eserinden önce gösterilen müzikli ve danslı oyun.

Skeç

Az kişili ve şakacı bir içeriği olan, genellikle bir nükte ile biten kısa oyun.

Kaynak

https://tr.wikipedia.org